Χορτοφαγική μαγειρίτσα aka Μανιταρίτσα

Σχεδόν 2 χρόνια μετά το τελευταίο μου post εδώ και σίγουρα 3 ζωές μετά με όσα (μου) συνέβησαν στο ενδιάμεσο, ένα Σάββατο του Απρίλη (χθες δηλαδή, του Λαζάρου), η pastrykia μέσα μου νεκραναστήθηκε σαν τον Λάζαρο και ξαναμπήκα στην κουζίνα με όρεξη να μαγειρέψω και να μοιραστώ τη συνταγή με το κοινό μου (ναι, εσάς τους 8 εννοώ – γειά σου Μάρω!).

Το Πάσχα ήταν παιδιόθεν η αγαπημένη μου γιορτή – με έπιανε μια Άνοιξη, μια κατάνυξη μεγαλύτερη και από αυτή του Πέτρου Γαϊτάνου, μια κορύφωση ευφορίας στην καρδιά και το μυαλό. Λατρεύω κάθε έθιμο της Σαρακοστής και η Μεγάλη Εβδομάδα είναι η μοναδική στιγμή του χρόνου που θέλω να πηγαίνω στην εκκλησία. Όμως γευστικά, ακόμα και όταν έτρωγα κρέας, δεν έτρωγα τί-πο-τα από τα πασχαλινά αμνοερίφια και εντόσθια. Μου προκαλούσαν πάντα απέχθια γευστικά και λύπη οπτικά, ειδικά το ολόκληρο αρνάκι στη σούβλα. Δεν είναι τυχαίο ότι ένα Πάσχα (του 2018) αποφάσισα να βγάλω εντελώς το κρέας από τη διατροφή μου.

Προκειμένου να τρώω κι εγώ μαζί με την οικογένεια στο πασχαλινό τραπέζι, η μαμά μου άρχισε να κάνει παραλλαγές των παραδοσιακών συνταγών, με πρώτη και καλύτερη τη χορτοφαγική μαγειρίτσα. Αντί για εντόσθια, έβαζε διαφορετικές ποικιλίες μανιταριών, που ενώ οπτικά προσομοίαζαν στην κλασσική σούπα του Μ. Σαββάτου, γευστικά (και σε μυρωδιά) ήταν ένα όνειρο. Και εγένετο μανιταρίτσα!

Υλικά (για 4 μερίδες)

  • 1 κουτί μανιτάρια μικρά (λευκά ή καφέ)
  • 1 μανιτάρι portobello
  • 4-5 μανιτάρια pleurotus
  • 8 μαρουλόφυλλα
  • 3-4 φρέσκα κρεμμυδάκια
  • 1/3 ματσάκι άνηθο
  • 1/3 ματσάκι δυόσμο
  • λίγο μάραθο
  • 1 φλ. καφέ ρύζι γλασέ
  • 1 κύβος λαχανικών
  • λάδι
  • αλάτι & πιπέρι

*για αυγολέμονο, θα χρειαστούμε 1 αυγό, χυμό από 1-2 λεμόνια και 3 κ.σ. από τη σούπα μας- εναλλακτικά, για vegan εκδοχή, δείτε το ταχινολέμονο από Madame Ginger

Εκτέλεση

Κόβουμε τα μανιτάρια σε μικρά κομμάτια, διαφορετικά ανά ποικιλία (μου αρέσει να κόβω τα μικρά σε λεπτές φέτες, τα πορτομπέλο σε καρέ και τα πλευρώτους σε λωρίδες για την τσαχπινιά στο μάτι). Ψιλοκόβουμε τα κρεμμυδάκια και τα σωτάρουμε ελαφρώς. Προσθέτουμε τα μανιτάρια και τα φέρουμε 5-6 βόλτες στην κατσαρόλα, για να μαλακώσουν. Προσθέτουμε τα μυρωδικά ψιλοκομμένα και το μαρούλι σε χοντρές λωρίδες (περίπου 1 δάχτυλο η καθεμία). 

Σε 1 λίτρο νερό, διαλύουμε τον κύβο λαχανικών και τον ρίχνουμε στην κατσαρόλα μαζί με το ρύζι, μέχρι να πάρουν όλα μια βράση. Χαμηλώνουμε σε μέτρια φωτιά και σιγοβράζουμε για 20′ ή μέχρι να δούμε ότι έχουν χυλώσει.

Αποσύρουμε από τη φωτιά και ρίχνουμε το αυγολέμονο*, ανακατέβοντας κατανυκτικά και με αγάπη.

*Η Κ. λέει ότι κατά το αυγόκομα πρέπει να στέλνουμε φιλάκια στη σούπα, αλλιώς δεν γίνεται ομοιόμορφη. Το κάνω, δεν είναι να παίζεις με αυτά.

 

Καλό Πάσχα και καλή όρεξη!

xxx

 

Να χορταίνει το μάτι!

Όταν ήμουν μικρή ή, καλύτερα, όταν έμενα ακόμα με τους γονείς μου, τρώγαμε πολύ. Και πολύ και καλά. Η μαμά μου μαγείρευε κάθε μέρα, συχνά 2 φαγητά για να έχουμε ποικιλία (Kακομαθημένα; Ενδεχομένως.)

Δεν ξέρω αν ήταν κάποιο κατάλοιπο από τα όχι και τόσο εύρωστα παιδικά χρόνια των δικών μου (η γιαγιά μου είχε σίγουρα κατοχικό σύνδρομο και σε μπούκωνε, ήθελες δεν ήθελες, χυμό-λουκούμι-ψωμί-βυσσινάδα – ό,τι είχε φτιάξει μόλις), αλλά είχαμε πάντα γεμάτα πιάτα φαγητού. Και όταν λέω γεμάτα, εννοώ τα μακαρόνια-βουνό στο πιάτο ή 18 ντολμαδάκια στη μερίδα ή ένα μπωλ σε μέγεθος γυάλας για χρυσόψαρο φακές με ψωμί με τόνο και φέτα από δίπλα.

Και κάπως έτσι, έμαθα να τρώω για να χορτάσει το μάτι μου.

Αν το πιάτο δεν ήταν ασφυκτικά γεμάτο, προκαταβολικά σκεφτόμουν ότι δεν θα χορτάσω. Πήγαινα στα σπίτια των φιλενάδων μου να παίξουμε τα ΣΚ και, όταν οι μαμάδες τους μας έβαζαν να φάμε, κοιτούσα με απορία τη μερίδα που μου βάλανε, σκεπτόμενη «γιατί τρώνε τόσο λίγο / καλά, θα χορτάσουν με 3 λαχανοντολμάδες / μήπως με είδαν μπαμπάτσικο και επίτηδες μου έβαλαν τόσο λίγο» και άλλα τέτοια.

Αυτό το συνήθειο ήρθε μαζί μου και όταν έμεινα για πρώτη φορά μόνη μου. Γιατί να φάω 1 τοστάκι για βραδινό, αφού μπορώ να φάω 2, για να χορτάσω; Ντροπή να παραγγείλω 1 πιτόγυρο, κι ας μην πεινάω πολύ, φυσικά όλοι ξέρουν ότι παίρνεις 2 και έξτρα μερίδα πατάτες. Η μερίδα μακαρόνια είναι 2 πιάτα, δεν χορταίνεις με τίποτα λιγότερο.

Έφτανα συχνά σε τέτοιο σημείο κορεσμού που ένιωθα να σκάω, αλλά δεν άφηνα τίποτα να πάει χαμένο; Τις περισσότερες φορές.

Μεγαλώνοντας, όσο άρχισα να βγαίνω πιο συχνά για φαγητό ως έξοδο/διασκέδαση, απορούσα με τις fine dining μερίδες. Ποιος άνθρωπος χορταίνει με μερίδα κρέας σε μέγεθος κύβου Κνορ και 2 πιτσιλιές πουρέ από δίπλα; Κανείς, εγώ θα σας πω.

Όταν χρειάστηκε να ακολουθήσω συστηματική διατροφή με ειδικό, για να χάσω αρκετά παραπανίσια κιλά, κάθε φορά που ετοίμαζα τα ταπεράκια μου για το γραφείο, με έπιανε πηχτή θλίψη με τις ποσότητες που μετρούσα και έβαζα στο πιάτο. Τι εννοεί «1 κούπα μακαρόνια»; Τόσα τρώω από την κατσαρόλα, για να δω εάν έβρασαν.

Συγγνώμη, αλλά με αυτά δεν χορταίνει το μάτι!

Σιγά σιγά, όσο περνούσε ο καιρός με τη μετρημένη διατροφή, αλλά και όσο πλήθαιναν οι έξοδοι σε εστιατόρια με μερίδες για Playmobil, κάτι άρχισε να αλλάζει στην αντίληψή μου.

Το μάτι μου άρχισε να χορταίνει, όχι επειδή η μερίδα ήταν λουκούλεια, αλλά επειδή το πιάτο είχε χρώματα, υφές, εντάσεις, αναπάντεχους συνδυασμούς.

Άρχισα να φτιάχνω ταπεράκια με στήσιμο πιάτου, ώστε μόλις το ανοίγω στο γραφείο, να χαίρομαι και να χορταίνω πρωτίστως οπτικά. Με τον καιρό, συνηθίζει και το στομάχι τις νέες μερίδες (θλίβομαι που το παραδέχομαι, αλλά πλέον μου είναι αδύνατον να φάω 1 ολόκληρη πίτσα. Στα 4 κομμάτια σταματώ και δίνω τα ρέστα μου.)

Πού θέλω να καταλήξω όμως; Πουθενά συγκεκριμένα, αφορμή για αυτή τη σκέψη και το κείμενο ήταν μια πρόσφατη έξοδος για φαγητό σε κάποιο νέο, φασέικο εστιατόριο, με μερίδες σε μέγεθος Lego. Πρώτη σκέψη μόλις ήρθαν τα πιάτα; «Πού είναι το υπόλοιπο;»

Και όμως, αφού χόρτασε το μάτι με το πόσο όμορφη και πόσο σωστά τοποθετημένη ήταν η κάθε μπουκιά στο πιάτο, εν τέλει, χόρτασε και το στομάχι μου.

Στη φώτο σβήνω τα κεράκια των 2ων γενεθλίων μου.
Εύχομαι να βρείτε κάποιον να σας κοιτάζει, όπως εγώ την τούρτα.
Και να χορταίνει το μάτι του <3

Χουρμομακάρονα *

*δηλαδή γευστικά σαν μελομακάρονα, αλλά με γέμιση χουρμά

“Το ξεκίνημα της φετινής άνοιξης στην Ελλάδα και γενικότερα στο βόρειο ημισφαίριο, στο οποίο ανήκει η χώρα μας, σηματοδοτεί η εαρινή ισημερία που θα υπάρξει το απόγευμα της Κυριακής 20 Μαρτίου, στις 17:33 ώρα Ελλάδας.”. Αυτό διάβαζα στις ειδήσεις και τελικά ξύπνησα στη Νάρνια, με κρύο, ψιλό χιόνι και βροχούλα. ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΑΝΟΙΞΗ ΘΕΛΑΜΕ;

Αφού λοιπόν ο καιρός κάνει Χριστούγεννα, τι πιο ταιριαστό να κάνω ένα γλυκάκι, μια μπουκίτσα, ένα συνοδευτικό για τον απογευματινό καφέ, εκεί που ξυπνάς από τη μεσημεριανή σου σιέστα και έχεις χάσει την αίσθηση του χωροχρόνου, ωστόσο η επιθυμία για κάτι γλυκό είναι εκεί, πανταχού παρούσα.

Σας παρουσιάζω τα… χουρμομακάρονα! (το όνομα σκέφτηκε το αγόρι μου, όταν του ζήτησα να επιλέξει ανάμεσα σε χουρμαδομακάρονα και χουρμοκάρονα. Δεν του άρεσε κανένα και σκέφτηκε τη δική του εκδοχή). Τι είναι όμως; Είναι ένα μπαλάκι σε μέγεθος κεφτέ (όλοι ξέρουν ότι αυτό είναι το ιδανικό μέγεθος μπουκιάς), όχι πολύ γλυκό να σε λιγώνει, με πορτοκάλι και μπαχαρικά (εξού και η επίκληση στο μελομακάρονο), γέμιση από πάστα χουρμά με βρώμη και λιναρόσπορο και επικάλυψη σοκολάτας (γιατί γλυκό χωρίς σοκολάτα, δεν είναι γλυκό – είπε κάποτε κάποιος σοφός -> εγώ δηλαδή <-). Το λες και energy ball, το λες και ό,τι του φανεί του λολοστεφανή.

(more…)