Category: Life

Να χορταίνει το μάτι!

Όταν ήμουν μικρή ή, καλύτερα, όταν έμενα ακόμα με τους γονείς μου, τρώγαμε πολύ. Και πολύ και καλά. Η μαμά μου μαγείρευε κάθε μέρα, συχνά 2 φαγητά για να έχουμε ποικιλία (Kακομαθημένα; Ενδεχομένως.)

Δεν ξέρω αν ήταν κάποιο κατάλοιπο από τα όχι και τόσο εύρωστα παιδικά χρόνια των δικών μου (η γιαγιά μου είχε σίγουρα κατοχικό σύνδρομο και σε μπούκωνε, ήθελες δεν ήθελες, χυμό-λουκούμι-ψωμί-βυσσινάδα – ό,τι είχε φτιάξει μόλις), αλλά είχαμε πάντα γεμάτα πιάτα φαγητού. Και όταν λέω γεμάτα, εννοώ τα μακαρόνια-βουνό στο πιάτο ή 18 ντολμαδάκια στη μερίδα ή ένα μπωλ σε μέγεθος γυάλας για χρυσόψαρο φακές με ψωμί με τόνο και φέτα από δίπλα.

Και κάπως έτσι, έμαθα να τρώω για να χορτάσει το μάτι μου.

Αν το πιάτο δεν ήταν ασφυκτικά γεμάτο, προκαταβολικά σκεφτόμουν ότι δεν θα χορτάσω. Πήγαινα στα σπίτια των φιλενάδων μου να παίξουμε τα ΣΚ και, όταν οι μαμάδες τους μας έβαζαν να φάμε, κοιτούσα με απορία τη μερίδα που μου βάλανε, σκεπτόμενη «γιατί τρώνε τόσο λίγο / καλά, θα χορτάσουν με 3 λαχανοντολμάδες / μήπως με είδαν μπαμπάτσικο και επίτηδες μου έβαλαν τόσο λίγο» και άλλα τέτοια.

Αυτό το συνήθειο ήρθε μαζί μου και όταν έμεινα για πρώτη φορά μόνη μου. Γιατί να φάω 1 τοστάκι για βραδινό, αφού μπορώ να φάω 2, για να χορτάσω; Ντροπή να παραγγείλω 1 πιτόγυρο, κι ας μην πεινάω πολύ, φυσικά όλοι ξέρουν ότι παίρνεις 2 και έξτρα μερίδα πατάτες. Η μερίδα μακαρόνια είναι 2 πιάτα, δεν χορταίνεις με τίποτα λιγότερο.

Έφτανα συχνά σε τέτοιο σημείο κορεσμού που ένιωθα να σκάω, αλλά δεν άφηνα τίποτα να πάει χαμένο; Τις περισσότερες φορές.

Μεγαλώνοντας, όσο άρχισα να βγαίνω πιο συχνά για φαγητό ως έξοδο/διασκέδαση, απορούσα με τις fine dining μερίδες. Ποιος άνθρωπος χορταίνει με μερίδα κρέας σε μέγεθος κύβου Κνορ και 2 πιτσιλιές πουρέ από δίπλα; Κανείς, εγώ θα σας πω.

Όταν χρειάστηκε να ακολουθήσω συστηματική διατροφή με ειδικό, για να χάσω αρκετά παραπανίσια κιλά, κάθε φορά που ετοίμαζα τα ταπεράκια μου για το γραφείο, με έπιανε πηχτή θλίψη με τις ποσότητες που μετρούσα και έβαζα στο πιάτο. Τι εννοεί «1 κούπα μακαρόνια»; Τόσα τρώω από την κατσαρόλα, για να δω εάν έβρασαν.

Συγγνώμη, αλλά με αυτά δεν χορταίνει το μάτι!

Σιγά σιγά, όσο περνούσε ο καιρός με τη μετρημένη διατροφή, αλλά και όσο πλήθαιναν οι έξοδοι σε εστιατόρια με μερίδες για Playmobil, κάτι άρχισε να αλλάζει στην αντίληψή μου.

Το μάτι μου άρχισε να χορταίνει, όχι επειδή η μερίδα ήταν λουκούλεια, αλλά επειδή το πιάτο είχε χρώματα, υφές, εντάσεις, αναπάντεχους συνδυασμούς.

Άρχισα να φτιάχνω ταπεράκια με στήσιμο πιάτου, ώστε μόλις το ανοίγω στο γραφείο, να χαίρομαι και να χορταίνω πρωτίστως οπτικά. Με τον καιρό, συνηθίζει και το στομάχι τις νέες μερίδες (θλίβομαι που το παραδέχομαι, αλλά πλέον μου είναι αδύνατον να φάω 1 ολόκληρη πίτσα. Στα 4 κομμάτια σταματώ και δίνω τα ρέστα μου.)

Πού θέλω να καταλήξω όμως; Πουθενά συγκεκριμένα, αφορμή για αυτή τη σκέψη και το κείμενο ήταν μια πρόσφατη έξοδος για φαγητό σε κάποιο νέο, φασέικο εστιατόριο, με μερίδες σε μέγεθος Lego. Πρώτη σκέψη μόλις ήρθαν τα πιάτα; «Πού είναι το υπόλοιπο;»

Και όμως, αφού χόρτασε το μάτι με το πόσο όμορφη και πόσο σωστά τοποθετημένη ήταν η κάθε μπουκιά στο πιάτο, εν τέλει, χόρτασε και το στομάχι μου.

Στη φώτο σβήνω τα κεράκια των 2ων γενεθλίων μου.
Εύχομαι να βρείτε κάποιον να σας κοιτάζει, όπως εγώ την τούρτα.
Και να χορταίνει το μάτι του <3

Πίτα με μανιτάρια και κάστανο

Καλή χρονιά, φίλες και φίλοι αυτού του γαστριμαργικού διαδικτυακού πολυχώρου! Για την πρώτη συνταγή του 2022, επέλεξα μια αλμυρή πίτα που φτιάχνει ο αδερφός μου στο χριστουγεννιάτικο τραπέζι, κάθε χρόνο. Θα αναρωτηθείτε και εύλογα “καλά ρε Παστρυκιά, αφού είναι για το χριστουγεννιάτικο τραπέζι, τι μας την ανεβάζεις τώρα και όχι κατά τα μέσα Δεκεμβρίου, να προετοιμαστούμε αναλόγως και να τη φτιάξουμε εγκαίρως;” Αφενός δεν είναι αμιγώς χριστουγεννιάτικη, απλά είναι μέρος του οικογενειακού μας εορταστικού μενού, αφεταίρου συνέβησαν διάφορες αλλαγές στη ζωή μου τον μήνα Δεκέμβριο που δεν μου άφησαν χρόνο, μα κυρίως δεν ήθελα να με πιέσω για κάτι – έχουμε πιεστεί τόσο πολύ 2 χρόνια τώρα, το φαγητό ας είναι η δημιουργική μας διέξοδος αποσυμπίεσης, non?

Καθίστε τώρα αναπαυτικά, να σας πω μια ιστορία. Πίσω στο μακρινό 2012 (ΠΟΤΕ ΠΕΡΑΣΑΝ 10 ΧΡΟΝΙΑ, ΡΕ ΠΑΙΔΙΑ?!?1?), ο αδερφός μου ήταν φοιτητής στο Brighton (υπέροχη πόλη, αν δεν έχετε πάει, να πάτε!) και αποφάσισε μια μέρα να γίνει χορτοφάγος. Δεν ξέρω αν έπαιξε ρόλο η πόλη που έμενε, μιας και το Brighton είναι ο παράδεισος του vegan, ωστόσο ο Ηλίας το ανακοίνωσε έτσι, ελαφρά τη καρδία, σε μια οικογένεια μισή Κρητικιά, μισή Πελοποννήσια. Όπως καταλαβαίνετε, έπεσαν τηλέφωνα από γονείς, τα έμαθες για τον αδερφό σου/τι έχει το παιδί/να του μιλήσουμε/τι του συνέβη και άλλα τέτοια μελοδραματικά μιας μέσης ελληνικής οικογένειας που τρώει κρέας πάρα πολύ συχνά.

Αφού ξεπεράσαμε το πρώτο σοκ, άρχισε η οικογενειακή καζούρα για τα φαγητά που έτρωγε (κιμάς σόγιας = σκυλοτροφή, το κεχρί είναι για τα κοτσύφια στο μπαλκόνι, χαρούπι τάιζε η γιαγιά τις κότες και άλλα τέτοια χαζά). Και λέω χαζά, γιατί το 2017 ακολούθησα κι εγώ το παράδειγμά του, οπότε ό,τι κορόιδευα μέχρι τότε, τώρα όχι μόνο το τρώω, αλλά και το απολαμβάνω.

Η μετάβαση από την κρεατοφαγία σε χορτοφαγική διατροφή δεν είναι πάντα εύκολη, κυρίως γιατί νομίζεις ότι αν κόψεις το κρέας, δεν θα έχεις να φας τίποτα. Δεν θα φλυαρήσω λέγοντας ότι η ελληνική κουζίνα και η μεσογειακή διατροφή είναι η χαρά της χορτοφαγίας με την πληθώρα επιλογών σε όσπρια, λαδερά, υπέροχα φρούτα και λαχανικά που έχουμε όλο τον χρόνο – αυτό είναι γνωστό. Αυτό που με δυσκόλεψε κι εμένα στην αρχή, ήταν η δύναμη της συνήθειας. Πώς δηλαδή από εκεί που έκανα ένα ψητό τσακ μπαμ, ξαφνικά έπρεπε να σκεφτώ τι θα μαγειρέψω. Επιπλέον, έρχεσαι σε επαφή με νέα υλικά, νέες γεύσεις και συνδυασμούς που πραγματικά είναι πεντανόστιμα. Κάπως έτσι, ο αδερφός μου μας παρουσίασε μια δική του βερσιόν πίτας με μανιτάρια και κάστανα, που γευστικά ήταν μια έκπληξη στον ουρανίσκο όλων μας κι έκτοτε μπήκε και αυτή στο μενού του παραδοσιακού χριστουγεννιάτικου τραπεζίου μας (όπου 13 στους 15 είναι hardcore κρεατοφάγοι), κάθε χρόνο.

Αν φτάσατε μέχρι εδώ, μπράβο σας και θα σας ανταμείψω με τη συνταγή ευθύς αμέσως!

Υλικά

  • Φύλλο σφολιάτας ή κουρού (προτιμήστε σφολιάτα, απορροφάει καλύτερα τα υγρά της γέμισης)
  • 500 γρ. μανιτάρια πλευρώτους
  • 100 γρ. αποξηραμένα μανιτάρια porcini
  • 2 ξερά κρεμμύδια
  • 200 γρ. κάστανα στον ατμό/βρασμένα
  • 2 σκελίδες σκόρδο ή 2 κ.σ. σκόρδο σε σκόνη
  • ελαιόλαδο
  • μπαλσάμικο ξύδι
  • 2 κ.σ. καπνιστή πάπρικα
  • αλάτι/πιπέρι
  • 4 κ.σ. liquid smoke – προαιρετικό, αλλά απογειώνει τη γεύση! (θα το βρείτε σε delicatessen και στα μπαχαράδικα της Ευριπίδου)
    • * Αυτές είναι οι αναλογίες μπαχαρικών που ταιριάζουν στη δική μου γεύση, μπορείτε να τις προσαρμόσετε στη δική σας, δοκιμάστε το μείγμα πριν το μαρινάρετε.

Εκτέλεση

Ιδανικά ετοιμάζουμε τη μαρινάδα από το προηγούμενο βράδυ και τα αφήνουμε να τραβήξουν όλο το άρωμα και τη γεύση για 8 ώρες. Ψιλοκόβουμε τα πλευρώτους, τα κρεμμύδια, το σκόρδο και τα κάστανα σε ένα μεγάλο μπολ. Σε μια κούπα προσθέτουμε λάδι (περίπου μέχρι τη μέση), το άλλο μισό μπαλσάμικο και ρίχνουμε τα μπαχαρικά, το αλατοπίπερο και το liquid smoke. Ρίχνουμε το μείγμα στο μπολ και ανακατεύουμε καλά, ώστε να βραχούν όλα τα μανιτάρια. Σκεπάζουμε με μεμβράνη και το αφήνουμε στο ψυγείο να μαριναριστεί όλο το βράδυ.

Το επόμενο πρωί, σωτάρουμε το μείγμα μέχρι να τραβήξει τα υγρά του και να καραμελώσει. Σε ένα μικρό κατσαρολάκι, βράζουμε τα πορτσίνι για 10′ με λίγο νερό. Προσθέτουμε τα πορτσίνι (μαζί με το νερό τους) στο μείγμα που σωτάρουμε, και τα ανακατεύουμε όλα μαζί, μέχρι να καραμελώσουν και να γίνουν κάπως σας στεγνή συκωταριά (ό,τι πιο αντιπροσωπευτικό μπορούσα να σκεφτώ στην εικόνα που θα πρέπει να προσομοιάζει η γέμιση).

Μόλις τραβήξουν όλα τα υγρά, κατεβάζουμε από τη φωτιά και το αφήνουμε να κρυώσει λίγο. Προθερμαίνουμε τον φούρνο στους 180 στον αέρα. Λαδώνουμε ελαφρώς ένα ταψί, βάζουμε το ένα φύλλο σφολιάτας, ρίχνουμε τη γέμιση, καπακώνουμε με το δεύτερο φύλλο και ψήνουμε για περίπου 30-40′ (ή μέχρι να ροδίσει το φύλλο).

Σερβίρετε αφού κρυώσει λίγο, αλλά την επόμενη μέρα είναι ακόμα πιο νόστιμη!

Καλή επιτυχία και καλή όρεξη!

xxx

Ας ξανασυστηθούμε. Είμαι η Pastryκιά!

Άνοιξα το blog (ή μήπως site) και τι να δω!;!; Η τελευταία μου ανάρτηση ήταν τον Σεπτέμβριο του 2019. Πόσο μπροστά που έκανα banana bread before it was cool, πριν εκλείψει η μαγιά και το αλεύρι από τα ράφια των σουπερμάρκετ, πριν κάνει όλος ο κόσμος banana bread και σπιτικά ψωμιά σαν να μην υπάρχει φούρνος σε ακτίνα χιλιομέτρων, πριν αποτρελαθούμε όλοι και χωθούμε στις κουζίνες μας για λίγη ηρεμία, θαλπωρή και σπιτικούς υδατάνθρακες.

Σε λίγο θα γιορτάσω 2 χρόνια (εκούσιας ή και ακούσιας, δεν έχω αποφασίσει ακόμα) απουσίας. Πολλά συνέβησαν σε αυτά τα 2 χρόνια, τόσο σε προσωπικό, όσο και σε κοινωνικό επίπεδο. Νιώθω όμως ότι αυτό που συμβαίνει τον τελευταίο χρόνο με την πανδημία, είναι και αυτό που με παρότρυνε να ξαναπιάσω το γράψιμο και τα κατσαρολικά μου.

Ας ξανασυστηθούμε λοιπόν!

Είμαι η Δήμητρα, γνωστή εδώ ως Pastryκιά και ξεκίνησα το blog το 2013, κάνοντας αναπαραγωγές και επανεκτελέσεις γλυκών συνταγών, από ανθρώπους που σίγουρα ξέρουν περισσότερα από εμένα, καθότι δηλώνω (αλλά πρωτίστως, είμαι) amateur pastrologist. Λίγο τα χρόνια που πέρασαν, λίγο οι αλλαγές στις γευστικές μου προτιμήσεις, λίγο η διατροφική μετάβασή μου από κρεατοφάγος σε pescatarian εδώ και 3,5 χρόνια, λίγο τα 10 κιλά που πήρα μέσα στην πανδημία, λίγο η παρότρυνση φίλων, λίγο που όλα μου φταίνε αλλά δεν ξέρω και τι ακριβώς και κάπου πρέπει να ξεσπάσω δημιουργικά, λίγο που πληρώνω έναν server κι ένα domain και το έχω να σκονίζεται στα διαδικτυακά ράφια, είπα να ξαναρχίσω τη μαγειρική μου. Ή, πιο σωστά, να μοιράζομαι τη μαγειρική μου μαζί σας, αλλά με πιο διευρυμένο μενού. Όσοι με ακολουθείτε στο Instagram, έχετε ήδη δει πειραματισμούς με αλμυρές συνταγές. Όσοι δεν με ακολουθείτε, χάνετε φοβερό περιεχόμενο και προτείνω να το κάνετε άμεσα, αλλιώς θα μετανιώνετε. Και κάπου εκεί, ανάμεσα στην #pastryκιά και την #pieστρυκιά, είμαι εγώ. Η ανανεωμένη και εμπλουτισμένη βερσιόν, που θέλω να γράφω, να τρώω, να δοκιμάζω, να φωτογραφίζω και να μοιράζομαι συνταγές μαζί σας.

Δεν έχω αλήθεια την παραμικρή ιδέα πού θα πάει το νέο εγχείρημα. Ίσως το βρω εν καιρώ. Ίσως το βρούμε παρέα. Ίσως και όχι. Προς το παρόν, μετράω αντίστροφα για τις διακοπές, να σκεφτώ τι θέλω να γίνω όταν μεγαλώσω, να κάνω παπάρες στη χωριάτικη και να θέσω στόχους για τη νέα μου χρονιά (που φυσικά ξεκινάει τον Σεπτέμβριο, όπως τα σχολεία).

Υπερωκεάνιο
Στο άνωθι ενσταντανέ, ως θηλυκή Καπαμαρού, χλαπακιάζω την απίθανη μακαρονάδα με αντσούγιες από το Υπερωκεάνιο στον Πειραιά.

Γεια χαρά!