Category: Life

42,195χλμ μέχρι το Καλλιμάρμαρο


Κάποιοι ίσως θυμάστε το κείμενο που είχα γράψει τον Απρίλιο, για την εμπειρία μου στον πρώτο Μαραθώνιο που έτρεξα στο Αμβούργο. Την Κυριακή που μας πέρασε, έτρεξα τον Αυθεντικό Μαραθώνιο της Αθήνας – 2ος Μαραθώνιος συνολικά για μένα, αλλά πρωτάκι στην Κλασσική διαδρομή. «Πάλι τα ίδια, ρε άνθρωπε;» θα αναρωτηθείτε; «ΚΑΜΙΑ ΣΧΕΣΗ!» θα σας απαντήσω.

Δεν σκόπευα καν να ξαναγράψω για το πώς είναι να τρέχεις έναν Μαραθώνιο, ο καθένας τρέχει για τους δικούς του λόγους, κάνει τις δικές του σκέψεις και θέτει τους δικούς του στόχους. Μετά το Αμβούργο, ήθελα να τρέξω την Κλασσική διαδρομή απλά και μόνο για να έχω την εμπειρία αυτής. Τελεία. Αυτό που έζησα όμως την Κυριακή ήταν κάτι τόσο μεγαλύτερο από όσα σκεφτόμουν, που θέλησα να τα γράψω κάπου – κυρίως για να τα θυμάμαι μετά από χρόνια. Και βασικά, γιατί -επιτέλους- ανακάλυψα πόσο αγαπώ το τρέξιμο και γιατί.

Η προετοιμασία ήταν δύσκολη. Πιο δύσκολη από την πρώτη φορά. Όχι λόγω κάποιου τραυματισμού, αλλά κυρίως λόγω εποχής – ποιος φυσιολογικός άνθρωπος ξυπνάει στις 5.30πμ στις διακοπές του τον Αύγουστο, ώστε να προλάβει να τελειώσει την προπόνηση πριν βγει ο ήλιος και σκάσει στη λαλάκα; Χμμμ… εγώ;!; Από τέλη Ιουλίου και μέχρι τις 12 Νοεμβρίου, το πρόγραμμά μου είχε 3-4 προπονήσεις την εβδομάδα, φυσιοθεραπείες για να είμαι γερή και κοτσωνάτη χωρίς πόνους, αγώνες 21 & 30 χλμ για να φεύγουν τα long run πιο ευχάριστα και όσο το δυνατόν περισσότερο ύπνο μπορούσα ανάμεσα σε δουλειά, φίλους και λοιπές υποχρεώσεις. Δεν θα πω ψέματα, βαρέθηκα. Κάπου τον Σεπτέμβρη, μετά από έναν πολύ κακό αγώνα 30 χλμ στα Ιωάννινα, σκέφτηκα να σταματήσω και να μην τρέξω στο Μαραθώνιο. ΒΑ ΡΕ ΘΗ ΚΑ. Σκέφτηκα ακόμα και να σταματήσω γενικά να τρέχω και να ξεκινήσω το ping pong (ωραίοτατο, είναι και ολυμπιακό άθλημα, ίσως ήμουν κρυφό ταλέντο και ξεκινούσε μια νέα καριέρα για μένα). Μετά από 1 εβδομάδα ολοκληρωτικής άρνησης για τα πάντα, συνέχισα κανονικά την προπόνησή μου. Δεν ήθελα να τρέξω την πρόβα των 33 χλμ από το Μαραθώνα έως την Αγία Παρασκευή. Έλεγα να είμαι χαρούμενη στην άγνοιά μου. Όμως το έκανα και αποδείχτηκε σωτήριο.

Κυριακή 12 Νοεμβρίου, το ξυπνητήρι χτυπάει στις 4.45πμ. Στις 6.15πμ είμαι στον Ευαγγελισμό και περιμένω να μπω στο πούλμαν. Δεν νιώθω τίποτα. Είμαι πανέτοιμη, καλά προετοιμασμένη, ξεκούραστη, δυνατή. Αλλά δεν νιώθω τίποτα. Ούτε άγχος, ούτε ανυπομονησία, ούτε χαρά, ούτε τίποτα. Ανεβαίνω στο πούλμαν που θα μας πάει στο Μαραθώνα, σκεπτόμενη ότι σε λίγες ώρες απλά θα τελειώσει αυτή η βλακεία και θα επιστρέψω στην κανονική μου ζωή. ΒΑ ΡΕ ΘΗ ΚΑ. Φτάνουμε στο Στάδιο, κόσμος, γνωστοί, μουσική, χαμός. Εξακολουθώ να μη νιώθω τίποτα, βάζω κραγιόν (τα απαραίτητα, μην ξεχνάμε τα απαραίτητα!) και πάω προς την εκκίνηση. Block 9, το πιστόλι έχει ήδη βαρέσει πριν μισή ώρα και ξεκινάμε με τον Κώστα, τη Χριστίνα, τη Ματίνα, το Γιώργο και το Νίκο, ανάμεσα σε 18.500 δρομείς από όλο τον κόσμο, να πάμε μαζί για όσο μας βγάλει.

Ο καιρός είναι περίεργος. Μια ζέστη, μια συννεφιά, μια ήλιος, μια ένα ελαφρύ αεράκι. Τα χιλιόμετρα περνάνε ωραία, είμαστε ακόμα μαζί σε σταθερό ρυθμό με όλη την παρέα από την εκκίνηση και συνεχίζουμε. Λίγο πριν τις μεγάλες, συνεχόμενες ανηφόρες, κάπου στο Νέο Βουτζά, βλέπω έναν συνάδελφό μου να με χαιρετάει ανάμεσα στον κόσμο. Ανταποδίδοντας το χαιρετισμό, βλέπω δίπλα του ΤΟΝ ΣΑΚΗ ΡΟΥΒΑ *insert κραυγή υστερίας*, ουρλιάζω ΣΑΚΗΗΗΗΗ!, τρέχω από άκρη αριστερά του δρόμου προς άκρη δεξιά, ορμάω πάνω του αλαλάζοντας, βγάζουμε ομαδική φωτογραφία (υπάρχουν ντοκουμέντα και σχετικό βίντεο – θέλω να δείξετε κατανόηση, από το 1992 περίμενα αυτή την στιγμή!) και συνεχίζουμε προς τη μεγάλη ανηφόρα. Και της ζωής και του αγώνα.

Δεν ξέρω αν ο εναγκαλισμός με το Σάκη μου έδωσε έξτρα δύναμη, ωστόσο τα επόμενα 20 χλμ με τις μεγάλες ανηφόρες, περνάνε άνετα, αργά και σταθερά. Έχουμε πια διασπαστεί με την υπόλοιπη ομάδα, ο καθένας τρέχει με το ρυθμό του. Το ανηφορικό μαρτύριο φτάνει στο τέλος και η ταμπέλα 31ο χλμ στο Σταυρό Αγίας Παρασκευής εμφανίζεται. Ουφ, σχεδόν τελειώσαμε. Σχεδόν. Όλη η Μεσογείων έχει γνώριμα πρόσωπα. Στο 33ο χλμ έχω ζητήσει στον Παναγιώτη (το δρομικό μου ταίρι, το runny bunny, τον άνθρωπο που – μετά τη Χριστίνα – έχει ακούσει ανείπωτη γκρίνια από εμένα σε προπονήσεις και κάποια καντήλια σε αγώνες) να με τρέξει μέχρι την Ηρώδου Αττικού, για παρέα. Τα επόμενα 9 χιλιόμετρα είναι ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΑ. Λίγο πιο κάτω, με περιμένει η Αλεξάνδρα με το Στέλιο, την Έλλη και το Στέφανο, εμψυχώνοντάς με. Παρακάτω η Ελένη ουρλιάζει στη Μεσογείων. Μετά βλέπω τον φυσιοθεραπευτή μου. Στο 35ο, ο Ηλίας βαράει κόρνες και βγάζει φώτο. Η Κατερίνα με τη Μαριζάνα ορμάνε μέσα στο δρόμο και μας κάνουν hi5!

Στο Πεντάγωνο, η Μαντλέν με πλακάτ και η μαμά της να με τραβάει βίντεο. Στάση για την αναμνηστική φώτο και συνεχίζουμε. Σε 7 χλμ τελειώνουμε, ένα πόδι μπροστά από το άλλο, πάμε ρε παιδιά! Όσο πλησιάζουμε, ο κόσμος φωνάζει και εμψυχώνει ενθουσιασμένος και η τελευταία ανηφορίτσα (τώρα το παίζω ψύχραιμη, εκείνη την ώρα μου φάνηκε το Έβερεστ) της Φειδιππίδου είναι πια πίσω μας. Τρέχουμε παρέα με τη Χριστίνα και τον Παναγιώτη να μας φέρνει νερά, σφουγγαράκια, ισοτονικά και ό,τι άλλο του ζητάμε. 40ο χλμ, ανασκουμπωνόμαστε, παίρνουμε βαθιές ανάσες και συνεχίζουμε πολύ αργά, σε σταθερό ρυθμό για τον τερματισμό. 41ο χλμ και ο Δρομέας του Βαρώτσου, που τόσο καιρό ονειρεύομαι να προσπερνάω, είναι πια δίπλα μου. Στην «κουδούνα», τη στροφή πριν την Ηρώδου Αττικού, η Μαίρη, η Αγγελική, ο Θωμάς, η Αλίκη και η Μαρία έχουν ζητήσει από τον τυμπανιστή να μας περιμένει και να βαράει ρυθμικά. Τι ωραία, τι χαρά! Ο Παναγιώτης μας αφήνει λέγοντας «και τώρα, είναι όλο δικό σας». Κοιτάζω μπροστά μου με τρόμο. ΠΟΣΟ ΑΤΕΛΕΙΩΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΗΡΩΔΟΥ ΑΤΤΙΚΟΥ, ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΚΑΛΛΙΜΑΡΜΑΡΟ ΒΑΓΓΕΛΙΣΤΡΑ ΜΟΥ;!;! Κατηφορίζω γρήγορα, με κέφι, ρυθμό και χαμόγελο μέχρι τα αυτιά. Με το βλέμμα αναζητώ τους γονείς μου στο σημείο που τους είχα πει, όμως πιο πριν μου φωνάζει ο Κωστής, μετά ο μπαμπάς μου, μετά η Γιώτα, ο Βαγγέλης, η Δήμητρα και η Θέτις ουρλιάζουν κραδαίνοντας μια σακούλα με πιτόγυρα (αν αυτό δεν είναι πραγματική αγάπη, τότε τι;), από την απέναντι πλευρά η Καλομοίρα και η Μαρία με φωνάζουν και τραβάνε βίντεο, η μαμά μου, ο αδερφός μου και η Νιχάλ χειροκροτάνε και ουρλιάζουν ιαχές χαράς σαν να βλέπουν μπροστά τους τον Αμπέμπε Μπικίλα και το Στάδιο εμφανίζεται πια μπροστά μου. Λίγο πριν την στροφή, ο Παύλος φωνάζει χτυπώντας παλαμάκια «ΜΠΡΑΒΟ ΔΗΜΗΤΡΑΑΑΑ!» και στην είσοδο μου φωνάζουν η Φαίδρα και ο Ορέστης.

photo by Panos Georgiou

Τελευταία 100μ. Τερματίζω με χορευτικό-αεροπλανάκι, χέρια ψηλά και χαμόγελο πραγματικής ευτυχίας! Κλείνω το ρολόι. 5 ώρες και 20 λεπτά. 1 λεπτό πιο γρήγορη από ότι στο Αμβούργο. 1 εκατομμύριο φορές πιο ευτυχισμένη, πιο πλήρης και πιο καλά από ότι στο Αμβούργο. Ο προπονητής μου με περιμένει στην έξοδο. Οι εθελόντριες μας δίνουν το μετάλλιο. 35ος Αυθεντικός Μαραθώνιος της Αθήνας. FINISHER. Όλοι οι δικοί μου άνθρωποι με περιμένουν στα σκαλάκια του Ζαππείου. Νιώθω κουρασμένη και να πετάω ταυτόχρονα. Πώς γίνεται αυτό; Δεν μπορώ να σταματήσω να χαμογελάω και να θέλω να τους αγκαλιάσω όλους.

Νιώθω φανταστικά. ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΑ! Λένε πως μια φορά μόνο νιώθεις την ευφορία του πρώτου Μαραθωνίου, ωστόσο το συναίσθημα, ή μάλλον, τα συναισθήματα που ένιωσα στην Αθήνα είναι απερίγραπτα. Οι δικοί μου άνθρωποι ήταν εκεί, να με εμψυχώσουν, να με τιμήσουν με την παρουσία τους στην δική μου πετριά, να χαρούν μαζί μου άλλον έναν τερματισμό, να με πάρουν αγκαλιά στο τέλος.

Δεν νομίζω ότι θέλω να ξανατρέξω το Μαραθώνιο της Αθήνας, είναι μια πολύ απαιτητική και δύσκολη διαδρομή. Το σώμα καταπονείται ούτως ή άλλως μετά από 42 χλμ, δεν χρειάζεται να του βάζουμε έξτρα δυσκολίες με ανηφόρες. Από ‘δω και πέρα, μόνο ίσιωμα. Ήταν όμως μια φανταστική μέρα, μια πραγματική αθλητική γιορτή, μια έκρηξη συναισθημάτων και ευχαριστώ από καρδιάς όσους ήταν εκεί ή μου έστειλαν τις ευχές τους πριν και μετά (Ειρήνη & Νικολίνα, σας κλείνω μάτι με νόημα).

«Μα καλά, δεν κουράστηκες καθόλου; Δείχνεις τόσο καλά!» με ρώτησε μετά ο αδερφός μου. «Νιώθω ΥΠΕΡΟΧΑ, ήταν ο πιο ωραίος αγώνας μου!», του απάντησα. Και το εννοώ. Η 12η Νοεμβρίου 2017 θα μου μείνει αξέχαστη. Σας ευχαριστώ.

Oh I get high with a little help from my friends
Yes I get by with a little help from my friends

ΥΓ Συγχαρητήρια σε όλους τους συνδρομείς από την ομάδα μας Toulas Runners για τις επιδόσεις τους, με ιδιαίτερη έμφαση στους πρωτοεμφανιζόμενους. Ματίνα, Γιώργο Β., Σταύρο Κ. & Γιώργο Λ., πλέον είστε Μαραθωνοδρόμοι!

Από λουκουμάς, Μαραθωνοδρόμος.

Αυτή η ανάρτηση δεν έχει σχέση με το σύνηθες περιεχόμενο της pastryκιάς, τα γλυκά. Τουλάχιστον όχι σε πρώτο γκεστάλτ, που λέει και ο Κοσταντάν ντε Παρί. Εν μέρει θα επεξηγήσει την πολύμηνη απουσία μου, που σχετίζεται με τη μη κατανάλωση γλυκών ή, τουλάχιστον, όχι των «κλασσικών» γλυκών που έφτιαχνα μέχρι τώρα.

Run Happy

 

(more…)