Πίσω στο 2013, στην αρχή της καριέρας μου ως pastry blogger (τρανταχτά γέλια από το κοινό), είχα δοκιμάσει να φτιάξω πασταφλώρα με σπιτικές μαρμελάδες σύκο και φράουλα. Γευστικά ήταν συμπαθητικές, εμφανισιακά ήταν αίσχος όχι τόσο όμορφες και λαχταριστές όσο ήλπιζα, αλλά ήμουν μικρή και δεν ήξερα. Το τέλος του καλοκαιριού σημαίνει μαρμελάδες (κιλά από δαύτες) με τα φρούτα που αποχαιρετάμε ως φρέσκα, όμως θέλουμε να τα κρατήσουμε μαζί μας σε άλλη μορφή για το υπόλοιπο του χρόνου – ξεκάθαρα ξύπνησα λυρική σήμερα και αυτό βγαίνει στο γραπτό μου λόγο.
Η μαμά της φίλης Κανέλλας έφτιαξε – όπως κάθε χρόνο- μαρμελάδα βερίκοκο και, ξέροντας πόσο την αγαπώ, μου έστειλε 1 κιλό. Κυριολεκτικά. Λίγο που ήταν Κυριακή, λίγο που έκανα δουλειές και σκεφτόμουν τη Μαίρη Αρώνη στο “Μια τρελή τρελή οικογένεια” (άβυσσος το μυαλό του ανθρώπου), λίγο που ανοίγουν τα σχολεία σήμερα και μια νέα χρονιά ξεκινά (φυσικά και το Σεπτέμβρη ξεκινάει η χρονιά, θέτουμε στόχους, ξεκινάμε νέα χόμπι κλπ, η Πρωτοχρονιά είναι πολύ πασέ) είπα να πατάξω τα φαντάσματα του παρελθόντος και να δώσω στην πασταφλώρα μια δεύτερη ευκαιρία.
Καθώς η μαρμελάδα από μόνη της είναι πολύ γλυκιά, λόγω ζάχαρης και αναλόγως του φρούτου, έψαχνα να βρω μια συνταγή για βουτυράτη και μπισκοτένια ζύμη, που να μην σου ανεβάζει το ζάχαρο σε κάθε μπουκιά. ΔΙΚΑΙΩΣΙΣ!
