Η μαμά μου, φαρμακοποιός στο επάγγελμα, δούλευε πολλές ώρες και σπαστό ωράριο. Τι σημαίνει σπαστό ωράριο; Σημαίνει ότι έφευγε το πρωί, γυρνούσε το μεσημέρι να φάμε παρέα μετά το σχολείο και να ξεκουραστεί λίγο, ξανάφευγε το απόγευμα για το φαρμακείο κι επέστρεφε το βράδυ, οριακά για να προλάβει το κεντρικό δελτίο ειδήσεων. Στα θετικά, το φαρμακείο είναι πολύ κοντά στο πατρικό μου, οπότε δεν έχανε χρόνο σε μετακινήσεις. Στα αρνητικά, έλειπε ουσιαστικά όλη την ημέρα εκτός σπιτιού. Το εντυπωσιακό είναι ότι μαγείρευε κάθε μέρα, συχνά και δύο φορές γιατί ήμουν ένα κακομαθημένο που ήθελε διαφορετικά φαγητά της άρεσε να πειραματίζεται με νέες συνταγές. Τα σουφλέ ήταν μια αγαπημένη κατηγορία πειραματισμών, όπου έχουμε δοκιμάσει ανά τα χρόνια ό,τι λαχανικό της έκανε κλικ ότι θα ταίριαζε με τυριά στο φούρνο. Από τα αγαπημένα μου σουφλέ της μαμάς είναι αυτό με τα κολοκύθια. Το κολοκύθι έχει περάσει τα πάνδεινα με τη μαμά Ελένη στην κουζίνα, έχει ανακατευτεί με όλα τα τυριά, έχει ξαπλώσει πάνω σε ψωμί τοστ, έχει τριφτεί, έχει κοπεί σε όλα τα σχήματα, έχει ψηθεί, έχει τηγανιστεί, έχει γίνει μπατζινοειδής ομελέτα και διάφορες άλλες παραλλαγές και μίξεις, μέχρι την τελειοποίηση.

Η σημερινή συνταγή, το σουφλέ κολοκυθιών, είναι η τελική του μορφή, έτσι όπως τη φτιάχνει τα τελευταία χρόνια και αρέσει πολύ σε όλους μας *κάμερα σε μένα*.